Ik kan het zelf

Wat is dat toch met veel moeders? Ze kennen het rooster van hun spruit van voor tot achter, hebben de cijfers van Magister tot op een tiende achter de komma helder op hun netvlies...

Wat is dat toch met veel moeders? Ze kennen het rooster van hun spruit van voor tot achter, hebben de cijfers van Magister tot op een tiende achter de komma helder op hun netvlies, schrijven de data van de herkansingen in hun eigen agenda en jagen onvermoeibaar achter zoon- of dochterlief aan.

Ik spreek erover met Friso, de allereerste keer dat ik hem zie. Hoe dat nou werkt met huiswerk en zo…’Gewoon, ik zit aan de keukentafel en mijn moeder helpt me bij alles hartstikke goed.’ Ik knik. Er verschijnen beelden van een uitgeputte moeder, die na een drukke werkdag ook nog onderworpen wordt aan het regime van het vwo. Ik besluit haar te helpen! Opgewekt zeg ik: ‘Fijn dat je nu op de Leerstek bent. Hier gaan we je leren het helemaal zelf te doen. Fijn voor jou. Fijn voor je moeder.’ Met grote verschrikte ogen kijk Friso mij aan. ‘Ja oké, maar Frans doe ik altijd met mijn moeder en dat gaat heel erg goed.’ De cijfers voor Frans wetend, zet ik het mes er diep in: ‘We starten met Frans. Je zult zien dat het echt lukt!’

De angst stroomt letterlijk Friso’s ogen uit. Ik bied een zakdoek aan en geef een compliment voor het feit dat hij laat zien hoe moeilijk en spannend hij dit proces vindt. Het begin van de route wordt gekenmerkt door veel hobbels: boosheid om wat er allemaal moet gebeuren, verdriet om dat wat niet meteen lukt, weglopen bij verantwoordelijkheden.

Langzamerhand neemt het proces een keer. Coöperatie en inzet worden de vaste metgezellen van Friso. De vlag van de overwinning hebben we al in het zicht. En de moeder van Friso? Die gaat van de voorjaarszon genieten.