Juan

Tijdens de intake werd het al snel duidelijk: Juan was een intelligent jong mens, maar torste ook een rugzak mee met gemeen zware ADHD stenen. Tot die tijd had hij nooit zoveel gedaan en als hij al wat deed dan was het altijd...

Tijdens de intake werd het al snel duidelijk: Juan was een intelligent jong mens, maar torste ook een rugzak mee met gemeen zware ADHD stenen. Tot die tijd had hij nooit zoveel gedaan en als hij al wat deed dan was het altijd last minute. Dit schooljaar moest hij aan de bak! Ook met het oog op een vervolgstudie was een periode begeleid studeren niet onbelangrijk.

De dagen op De Leerstek vielen hem zwaar: mensen die meekeken met zijn planning, uren maken, oefenen en nog eens oefenen en werken aan een toets die nog ‘zover weg was’. Dapper werkte hij zich door de weken heen; af en toe een snipperdagje. De eerste toetsweek brak aan. Blakend van zelfvertrouwen stapte Juan er op af: nog nooit zoveel geleerd als nu, dat werd scoren!

Hoe verdrietig was hij toen de resultaten terugkwamen: naast voldoendes ook onvoldoendes. Tijdens de evaluatie stonden de tranen in zijn ogen. ‘Hoe kan dit?’, vroeg hij verwijtend. ‘Nu ben ik eindelijk eens gaan leren en dan is dit het resultaat!’ Meelevend knikte ik en zei: ‘Dit is echt heel naar voor je, maar ik denk dat het deels te maken heeft met je ADHD’. Als door een wesp gestoken veerde Juan op: ‘Houd daar nou eens over op; altijd dat gezeur over mijn ADHD!’ Geschrokken viel ik stil en zocht koortsachtig in mijn geheugen: had ik het daar zo vaak over met Juan? Nee natuurlijk niet, constateerde ik opgelucht in stilte.  Wel was het blijkbaar zijn achilleshiel. Ik liet hem uitrazen en gaf het advies om bij al zijn toetsen na te gaan waar het goed was gegaan, maar ook waar de fouten nou precies zaten. Langzaam druppelde de gegevens binnen: de rode draad was de onnauwkeurigheid. Dat was even slikken, want zo goed geleerd en dan zoveel fouten die op de keeper beschouwd niet nodig waren geweest. 

We gooiden het over een andere boeg: nauwkeurig werken werd, naast het volgen van de planning, een heel belangrijk begeleidingspunt. Vaste metgezel van Juan werd de markeerstift zodat bronnen en bijhorende vragen een zelfde kleur kregen, ‘want zo loop je niet het risico om ze te verwisselen’. ‘Markeer de vraag, want wat willen ze nou van je weten? Je schrijft veel op en zo laat je weten dat je geleerd hebt, maar je beantwoordt de vraag niet. Oh ja, markeer ook even in welke eenheden je iets moet opschrijven; vergeten kost je punten. En niet vergeten om boven aan je toetsblaadje te schrijven dat…’

Juan heeft zich met hernieuwde ijver op de voorbereidingen van de tweede toetsweek gestort. Over zijn ADHD hebben we het niet, maar we hebben wel maatregelen genomen!